Adessiatz Anna Maria

I a de gènts que jamai auriam poscut pensar que partiguèsson un jorn, talament eriam acostumats de lei veire de lònga a l’òbra, totjorn presents, totjorn lèsts per balhar son ajuda. Nòstra amiga Anna-Maria POGGIO èra d’aquela mena.

Despuèi tant d’annadas la coineissiam atravalhida, adusent sensa faire d’esbrofa sa pèira au clapier. Cercava pas de se botar sus lo davant dau pontin, mai dicretament èra sempre aquí onte sa preséncia èra utila ; e quora li fisaviatz un prètz-fach podiatz èstre segurs que lei causas sarián fachas e ben fachas. Lo CEP D’OC, coma de segur l’IEO nacionau, lo CREO Provença, l’AELOC, lo Forum d’Oc, e totei leis associacions que luchan per l’aparament e la promocion de nòstra lenga, comptava amb ela un de sei cepons lei mai solides e lei mai fidèus.

Pasmens es amb un tristum qu’es pas de dire qu’avèm aprés, aqueu dijòu 20 de janvier, qu’Anna-Maria s’èra encaminada vers aqueu païs que res a jamai vist, per rejónher tant d’autrei valents amics, Joan SAUBREMENT, Lucian DURAND, Joan-Pèire BELMON, Enri GIAMINARDI… qu’an fach lo CEP. Coma elei Anna-Maria aurà totstemps sa plaça dins nòstrei memòrias.